Ήταν μια ζωγραφιά στον αέρα της κοιλάδας του άνω Σπερχειού φέτος το καλοκαίρι οι πελαργοί και όλοι αναρωτιούνται αν θα γυρίσουν την επόμενη άνοιξη…
Τα βατράχια, σαν αυτά που είδατε σε προηγούμενο δημοσίευμα να πεθαίνουν από τη ρύπανση στον χάντακα της Ξυνιάδας είναι ζωντανά που δεν ενοχλούν κανένα και αποτελούν την τροφή μιας ατέλειωτης σειράς άλλων πλασμάτων που χωρίς αυτά δεν θα μπορούσαν να ζήσουν. Προϋπόθεση λοιπόν για να υπάρχει κάποιος αριθμός αρπακτικών πουλιών σε κάποιο τόπο είναι να υπάρχει και ο ανάλογος πληθυσμός βατράχων και άλλων αμφιβίων, όπως τα νερόφιδα για παράδειγμα που αποτελούν ένα ενδιάμεσο κρίκο στην αλυσίδα της ζωής όπου για την επιβίωση οι συναισθηματισμοί είναι περιττοί…
Μεγάλο και ελπιδοφόρο παράδειγμα για την συνέχεια της ζωής στις όχθες του Σπερχειού, ειδικά στην περιοχή του Δήμου Αγίου Γεωργίου Τυμφρηστού όπου και αρχίζει η ρύπανση του ποταμού από το πρωτόγονο δίκτυο αποχέτευσης είναι οι πελαργοί που εδώ και μερικά χρόνια φτιάχνουν τις φωλιές τους στις κολώνες της ΔΕΗ στο Νεoχωράκι, απέναντι από το βεντζινάδικο του Γκίκα. Φέτος μάλιστα στη φωλιά μεγάλωσαν τέσσερα πελαργόπουλα και είχαμε τη χαρά στις αρχές του Αυγούστου να φωτογραφήσουμε κάποιες στιγμές της εκπαίδευσής τους πριν φύγουν για τα μέρη της Αφρικής που μπορεί να μην ξαναγυρίσουν!
Στη σκέψη μου όμως ένα ερώτημα που οι ρίζες του αρδεύονται συνεχώς από την εικόνα που παρουσιάζει εκεί ο ποταμός Σπερχειός, άρχισε να ωριμάζει και από ρητορεία να γίνεται δημόσιος λόγος που ζητά απάντηση: Πως εξαφανίστηκαν οι πελαργοί από την περιοχή και ποιος τέλος πάντων ευθύνεται γι’ αυτή τη σημαντική απουσία από το οικοσύστημα;
Κανένας δεν είναι σε θέση να απαντήσει πως από ένας παράδεισος που ήταν όχι μόνο η άνω κοιλάδα του Σπερχειού, αλλά ο ποταμός σε όλο το μήκος του έγινε οχετός που ρυπαίνει τις όχθες του, μολύνει τον υδροφόρο ορίζοντα και καταλήγει στον Μαλιακό φορτωμένος δηλητήρια και σκοτώνει τη ζωή σε αυτόν τον ευαίσθητο κόλπο. Το κακό επίσης είναι ότι ενώ λόγω της τραγικής αποψίλωσης του πληθυσμού όλων των χωριών και των κωμοπόλεων από τη Λαμία μέχρι τις Ράχες Τυμφρηστού να μην παρουσιάζονταν τέτοιο πρόβλημα, τα πράγματα δείχνουν πως έχουμε φτάσει στο χωρίς επιστροφή σημείο.
Σκέφτομαι πως αν κατοικούσαν στον Άγιο Γεώργιο για παράδειγμα 1500 άνθρωποι (τόσοι ήταν περίπου το 1970 που πήγα στο Γυμνάσιο) και όχι καμιά 300αριά που είναι σήμερα, ο Σπερχειός σίγουρα δεν θα διέφερε από τον Κηφισό ή τον δύστυχο Ασωπό. Αναλογικά το ίδιο σκέφτομαι για τον Τυμφρηστό και όλα τα χωριά ως τη Μακρακώμη που σε σχέση με την προαναφερόμενη χρονολογία έχουν χάσει το 70% και άνω του πληθυσμού τους. Κι ακόμη, καμιά σοβαρή βιομηχανία που να δημιουργεί ρύπανση λειτουργεί σιμά του.
Τι συμβαίνει λοιπόν, ένας τόσο μικρός πληθυσμός ανθρώπων να ρυπαίνει τόσο πολύ τον ποταμό; Απλά, ένας τρόπος ζωής που υιοθετήθηκε πριν από 40 περίπου χρόνια και σιγά – σιγά επικράτησε είναι τελικά ο λόγος αν δεν αλλάξει, τότε θα πεθάνει όλος ο τόπος. Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στη δική μου μικρή πατρίδα, αλλά σε κάθε γωνιά της ελληνικής γης και του κόσμου ολόκληρου. Κι αυτό δεν είναι κάτι που λέω μόνο εγώ, οι πάντες το συζητάνε αλλά κανένας δεν παίρνει την απόφαση να κάνει το πρώτο βήμα για μια άλλη εποχή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου