ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΖΗΤΗΜΑ ΜΕΓΕΘΟΥΣ…

Όπως ο δύστυχος Παρασκευάς (δείτε προηγούμενη σημείωση) έτσι και ένα από τα λίγα εξαθλιωμένα σκυριανά αλογάκια που παίζουν τον ίδιο ρόλο αυτές τις ημέρες στο Σύνταγμα έδειξε ξαφνικά πως ο όγκος του σώματος δεν υπαγορεύει απαραίτητα και τα υπόλοιπα μεγέθη του σώματος και φυσικά ο χώρος δεν περιορίζει οποιαδήποτε στιγμή τη διάθεση για όμορφες στιγμές με ένα θηλυκό ταίρι.

Μόλις πήγε όμως το έρημο να πλησιάσει ένα άσπρο αλογάκι για τα περεταίρω, με τρόπο γιατί δεν του επέτρεπε ο χώρος και το κοινό ο ιδιοκτήτης του το επανέφερε στην τάξη. Εκ πείρας αυτό μαζεύτηκε γιατί φαίνεται πως είχε πάρει από νωρίτερα το μάθημα και ήρθε αμέσως στη θέση του αφεντικού. Τι θα απαντούσε στο παιδάκι που ήθελε να το καβαλήσει σαν αυτό ρωτούσε τη μαμά του ή τον μπαμπά του τι είναι αυτό που κρέμεται από την κοιλιά του μικρού πόνυ; Ήθελε δεν ήθελε λοιπόν, μαζεύτηκε και στάθηκε υπομονετικά να του βάλουν στην πλάτη το παιδάκι που ήταν πολύ, πολύ, χαρούμενο που έκανε βόλτα με αλογάκι στο Σύνταγμα και η μαμά του πλήρωσε πέντε ευρώ να θυμάται την ωραία στιγμή.

Η ΚΑΜΠΟΥΡΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ

Τώρα καταλαβαίνω το βαθύτερο νόημα της παρουσίας μιας καμήλας χθες στο Σύνταγμα η οποία δεν ήταν εκεί για διαφήμιση με το λογότυπο της CAMEL - την έλεγαν Παρασκευά και αυτό το μάθαινες μόνο αν ρωτούσες τον ιδιοκτήτη της που χρέωνε την ανάβαση (με σκάλα βεβαίως ) στη καμπούρα της και τη μικρή βόλτα στην πλατεία για τον τολμηρό αναβάτη.

Πέντε ευρώ δεν είναι και μικρό ποσό γιατί η εμπειρία είναι σπάνια, αλλά όπως άκουσα σήμερα στις ειδήσεις, η κυβέρνηση στοχεύει να μαζέψει ένα δις ευρώ από τη φορολόγηση κατά 20% των τσιγάρων (να η καμήλα που λέγαμε και έφερνε το κρυφό μήνυμα) και των ποτών και τούτο σε βάρος της δικής μας καμπούρας και έτσι που πάμε, σύντομα θα αρχίσουμε να μοιράζουμε κλωτσιές σε όποιον βρεθεί στο δρόμο μας. Αυτό πήγε να κάνει και μια στιγμή ο Παρασκευάς, αλλά υποχρεώθηκε αμέσως να σταθεί δίπλα στη σκάλα και να περιμένει τον πελάτη γιατί όπως φαίνεται από την πολλή «εκπαίδευση» ξέχασε εντελώς τη φύση του και εξελίχθηκε σε ένα υποκείμενο που υπάρχει μόνο για να το αρμέγουν.

ΤΟ ΠΙΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΔΩΡΟ

Αν θα έπαιρνα σήμερα ένα δώρο από το παζάρι της Αθήνας, σίγουρα θα διάλεγα τα ακούρευτα κεφαλάκια που φτιάχνει ο Πάνος Γαζής και τα πουλάει τις καθημερινές κοντά στο Θησείο. Σήμερα όμως τον βρήκα στριμωγμένο κάπου στην Ερμού και ο πάγκος του ήταν σαν παραφωνία ανάμεσα στα άπειρα πράγματα που είχαν απλωμένα κάτω στο δρόμο οι δεκάδες έγχρωμοι αλλοδαποί και προσελκύουν κυρίως τις γυναίκες σαν το μέλι!

Το πλήθος που περνούσε κοίταζε βέβαια τα τσόλια με τις Lui Vitton(!) αλλά χάζευε και τίποτα άλλο σαν του κινούσε την περιέργεια. Έτσι έκανε και με τον πάγκο του Πάνου και αυτός έπρεπε να εξηγήσει με λεπτομέρειες στους ενδιαφερόμενους τι είναι αυτά και τι χρησιμότητα είχαν σαν δώρο σε αγαπημένα πρόσωπα ή διακοσμητικό του σπιτιού.

Τα ακούρευτα κεφαλάκια του Πάνου δεν είναι τίποτα άλλο από μια ημιδιάφανη υφασμάτινη μπάλα γεμισμένη με πριονίδι λεύκας γιατί όπως μου είπε είναι αφράτο καθώς δεν προέρχεται από επεξεργασμένο ξύλο και στερείται χημικών ουσιών. Αφού γεμίσει τη μπάλα με το πριονίδι, τοποθετεί στο κέντρο της ένα σφουγγάρι να κρατάει το νερό και στην κορυφή της βάζει σπόρο από γκαζόν. Τη μπάλα τη ραντίζει τακτικά και μέσα σε είκοσι ημέρες το γκαζόν είναι έτοιμο για κούρεμα και ο καθένας του δίνει όποιο σχήμα θέλει. Όποιος θέλει του βάζει και τα ανάλογα γυαλιά, σκουλαρίκια, μουστάκια και μπορεί αν θέλει να μάθει ακόμα και κούρεμα όπως κάνουν στο κεφάλι του κασίδη!

Επειδή δε το γκαζόν της μπάλας είναι ειδικό για εσωτερικούς χώρους, με λίγη φροντίδα και φυσικά όταν είναι σε κάποια απόσταση από τα καλοριφέρ και τα άλλα θερμαντικά σώματα μπορεί να αντέξει περίπου έξι μήνες, αρκετούς για να γίνει μια καλή συντροφιά στο σπίτι.

ΜΙΑ ΓΕΦΥΡΑ ΧΩΡΙΣ ΙΧΝΗ

Εντάξει, την περάσαμε τη νύχτα που γεφυρώνει την παλιά χρονιά με την καινούργια με πυροτεχνήματα στην Αθήνα και την πανσέληνο σε πλήρη ανάπτυξη σε όλη τη χώρα. Έτσι ξημέρωσε μια καινούργια και παραδόξως ηλιόλουστη, μέρα που συνήθως καταγράφεται ως αφετηρία για το άγνωστο καινούργιο και πάντα συνοδεύεται με ένα σωρό ευχές μεταξύ μας για το καλύτερο, το υγιέστερο, το ψηλότερο, το ομορφότερο, το γονιμότερο…

Το χθες, ένα συμπύκνωμα εμπειριών είναι ήδη παρελθόν που πρέπει να μπει στο αρχείο και ορισμένες στιγμές του ανασύρονται πότε ως καλό παράδειγμα και πότε ως στοιχείο προς αποφυγήν επαναλήψεως. Πολλοί δε είναι εκείνοι που θεωρούν πως μόνο το χθες είναι ο τόπος που κατοικούν οι «καλύτερες ημέρες» αλλά τούτο πιστεύω πως δεν είναι παρά μια άγονη αυταπάτη που χωρίς τη στοιχειώδη διδακτική πρακτική αποτρέπει ακόμα και το όνειρο πως θα φανούν πάλι κάποιο ξημέρωμα να ανατέλλουν στη ζωή μας.

Όπως και να έχει, διανύουμε ήδη την πρώτη ημέρα του νέου έτους και μουδιασμένοι ακόμη από την εορταστική νύχτα που έζησε η πόλη, προσπαθούμε να προσανατολιστούμε σε ένα άγνωστο πεδίο που απλώνεται μπροστά μας. Λέω άγνωστο, γιατί το πώς θα βαδίσουμε πλέον δεν εξαρτάται όπως παλιά μόνο από τον καιρό η από τα εφόδια της περασμένης χρονιάς που σοδεύσαμε αλλά από ένα σωρό πράγματα, που χάρη οικονομίας τα συνοψίζουμε ως τις συνέπειες του πετάγματος μιας πεταλούδας στο Πεκίνο που βιώνει, όπως έλεγαν κάποτε κάποιοι φίλοι από την Αριστερά, για παράδειγμα το Παρίσι!

Έτσι, ο χαρακτήρας του απρόοπτου έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις που κάθε προσπάθεια για ετοιμότητα ως προς τις συνέπειές που θα ακολουθήσουν καταντά χωρίς περιεχόμενο. Όπως για παράδειγμα τα ίχνη που αφήνουμε σαν βαδίζουμε μέσα σε χιονοθύελλα, ουδόλως μας βοηθούν να βρούμε πάλι το μονοπάτι που μόλις χαράξαμε γιατί τα σκεπάζει αυτομάτως το πυκνό χιόνι. Το λιγότερο δε που απαιτείται εκείνη τη στιγμή δεν είναι παρά η ψυχραιμία και ο επαναπροσανατολισμός μέσα στο θολό και χωρίς σημεία αναφοράς τοπίο γιατί αλλιώς, είναι βέβαιο πως η πορεία δεν θα έχει ευχάριστη κατάληξη...

- Στη συμβολική φωτογραφία για τη νύχτα που γεφύρωσε τα δύο έτη, η χωρίς ίχνη χιονισμένη πλάτη από το ξύλινο γεφυράκι στον ποταμό Σαρανταπορίσιο, που συγκεντρώνει τα νερά του από την ορεινή λεκάνη γύρω από το χωριό Σαραντάπορα Αγράφων και καταλήγει στον Μέγδοβα.

ΑΛΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ…

Τι καλή χρονιά πρόκειται να ακολουθήσει, το είδα μόλις στο τηλέφωνο. Το πρώτο SMS που έλαβα σήμερα σαν ποδαρικό ήταν από την COSMOTE που με ειδοποιούσε πως δεν έχω τακτοποιήσει το λογαριασμό μου και πρέπει να το κάνω άμεσα γιατί αλλιώς θα το κόψουν. Τέτοια εισπρακτική πρεμούρα ανήμερα της Πρωτοχρονιάς πρώτη φορά βλέπω και φοβάμαι πως τρέχουν οι άνθρωποι (ποιοι αλήθεια δίνουν τέτοιες εντολές;) να μαζέψουν κανένα ευρώ για να πληρώσουν τη διαφήμιση στο τρίκυκλο γιατί θα την πετάξει ο γύφτος στη χωματερή και θα τους λείψουν τα θύματα …