Η ΚΑΚΟΜΟΙΡΙΑ ΤΟΥ ΑΘΗΝΑΪΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ

Δεν ξέρω τι γνώμη έχετε για το άθλιο θέαμα που εκτυλίσσεται καθημερινά στο Σύνταγμα και στα πέριξ της Ερμού, αλλά κάποια πράγματα κατά τη γνώμη μου έχουν τα όριά τους, την ηθική τους και την αισθητική τους και λίγο – πολύ μας χαρακτηρίζουν σαν κοινωνία.

Ένα από αυτά τα πολλά, είναι η κακομεταχείρηση που υφίστανται τα πόνυ, τα αλογάκια της Σκύρου που στα χέρια επιτηδείων γίνονται (τρομάρα μας) εργαλεία διασκέδασης των παιδιών για πέντε ευρώ την ολιγόλεπτη ανάβαση στην πλάτη τους. Λέω εργαλεία διασκέδασης γιατί αυτά που ισχυρίζονται οι ιδιοκτήτες τους ή οι βαλκάνιοι εκμεταλλευτές τους περί γνωριμίας των παιδιών με το προστατευόμενο και μοναδικό είδος αλόγων, είναι φτηνές δικαιολογίες που δεν χωράνε σε καμιά υγιή σκέψη. Οι άνθρωποι αυτοί με εντελώς αυθαίρετο τρόπο και πέρα φαντάζομαι από τις επιταγές του κάθε νόμου, περιφέρουν τα άτυχα ζωντανά από πανηγύρι σε πανηγύρι και κερδίζουν από τη βλακεία του κόσμου και τη λανθάνουσα φιλοζωία μας αρκετά χρήματα. Είναι σαφώς δικαίωμά τους αυτό αφού κατέχουν το αλογάκι αλλά οι δραστηριότητές τους δεν συνάδουν με το γενικό αίσθημα που υπαγορεύει την φροντίδα και την προστασία για το μοναδικό αυτό είδος ζώου. Αίσθημα που σαφώς θα ήθελε τα ζώα να μείνουν στον τόπο τους να πολλαπλασιαστούν και να αναπτυχθούν κανονικά και όποιος θέλει να τα γνωρίσει να πηγαίνει εκεί να τα βλέπει κι έτσι να αυξηθεί και το τουριστικό ρεύμα όλο το χρόνο σε αυτό το ξεχασμένο νησί.

Αντ’ αυτού όμως τα βλέπουμε τσακισμένα από την κακοπέραση και ναρκωμένα από το στρες να περιφέρονται από κάποιες συντεχνίες αλλοδαπών κυρίως στην καρδιά της Αθήνας, να τα παρκάρουν μπροστά στη Βουλή των Ελλήνων και να βόσκουν στο γκαζόν της πλατείας Συντάγματος για να διασκεδάσουν κάποια παιδάκια που κανένας μέχρι σήμερα δεν φρόντισε να τους μάθει τι είναι η αληθινή φύση και πως συμπεριφερόμαστε στα ζωντανά. Χώρια που κανένας δεν ξέρει σε τι κατάσταση βρίσκεται η υγεία τους και αν ενδεχομένως έχουν κάποια αρρώστια που μπορεί να βλάψει τον άνθρωπο – όπως κοτόπουλα, γουρούνια κλπ που μας απασχολούν μονίμως με τις γρίπες τους.

Πιστεύω πως μέσα σε αυτό το απέραντο τσίρκο που είναι η Αθήνα δεν υπάρχει κανένας υπεύθυνος για αυτά τα ζώα. Ούτε κανένας πάλι νομίζω πως υπάρχει να εμποδίσει τους άθλιους «ιδιοκτήτες» τους να τα φέρνουν στο Σύνταγμα ή κάποια υπηρεσία τέλος πάντων, αφού στην κοινωνία μας έχουν τιμή και αγοράζονται, να θεσπίσει ένα κανονισμό γι’ αυτά. Επειδή ξέρω πάλι πως καμία φιλοζωϊκή οργάνωση ή άλλη οικολογική δεν δείχνουν ενδιαφέρον γι’ αυτά τα ζώα, οι πρώτες λόγω πραγματικής αδυναμίας να διαχειριστούν το είδος και οι δεύτερες λόγω άλλων προτεραιοτήτων (εμ δεν είναι αρκούδα το πόνυ) νομίζω πως η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε ως πολίτες είναι η απόλυτη περιφρόνηση προς τους μουλαράδες και τους δημοτικούς άρχοντες που απαξιώνουν την πόλη και προσβάλλουν τη ζωή μας με αυτό τον τρόπο.